6 Ocak 2009

Garip Yazı

İçimde bir Thom Yorke ezikliği dışımda George Costanza salaklığı... Ne olacak bu halim insan yaşayamaz ki böyle.
Çabalıyorum ben yine de. -Çok da şiirselim aman tanrım-

Finallerim var benim, stresten ellerim yara içinde kaldı tırnaklarımı yedim de. Neyine stres yaptığımı bilmiyorum, zaten doğru düzgün çalışmıyorum. Sonu bilinen bir şey için heyecanlanmaya gerek yok ki. Ama ben yanıyorum da yine dönem başında kendime verdiğim sözleri tutamadığıma yanıyorum. Koşullar istediğim gibi gelişmedi, dikkatimi dağıtan bir unsur oluştu birden bire. Ne unsurmuş ama :) Bir ara sana anlatacağım blog olayları uzun uzun. Şimdilik beynim çalışmıyor, herhangi bir şey algılayamıyorum kafamda fazla gereksiz bilgi ve içimde gereksiz bir sıkıntı var. Ya harbiden ne çok bilgi var değil mi, bazen beynim artık almayacak diye korkuyorum. Sonra bazen gerçekten insan kendi kendine aşırı düşünerek imha olabilir mi diye aklımdan geçiyorum. Bazen cümle kurmayı nasıl unuttuğumu merak ediyorum, ama oluyor işte. Beyin mallaşması diyorum ben bu durumların hepsine, bir de aşırı gülme yapıyor, her şeye gülüp gülüp sonrasında üzgün olabiliyorum. Ama çok gülüyorum, Mesela bugün son günlerde duyduğum en komik şeye yaklaşık bir saat güldüm, ve hiç taklit yeteneğim olmadığı halde yakın arkadaşlarımdan birini taklit ettim hem de kendisi karşımda oturuken.Bir yarım saat de ona güldüm.Cep telefonu kamerası ile kısa film çekmeye çalıştık,olmadı ona güldüm. Eve geldim yeniden Seinfeld izledim, çok özlemişim, nası güldüm nası güldüm. Oh oh. Böyle işte. Her final döneminde yaşadığım her türlü gereksizliği yeniden yaşıyorum, bir de utanamdan anlatıyorum. Benim aslında şu anda ders çalışıyor olmam lazım ama boşvermişim dünyaya, zaman geçiyor, hayat bitiyor ben hala beyin mallaşması aşamasından çıkamıyorum. Nerde kaldı carpe diemler, yaşayalım canım istediği gibiler. Ancak lafta oluyor galiba, Jerry'nin dediği gibi ne yapmamız lazım da iyi bir hayat yaşadığımızı anlayabilelim, neyi değiştirmek gerekiyor mesela, ne yapınca işte hayatımı boşa harcamıyorum oluyor, o faaliyetler nelerdir yani. Bu kararı alıyoruz ama ertesi gün yeniden normal hayatımızı yaşıyoruz, bildiğimiz tek yol o çünkü. Benim yolum da beyin mallaşmasından geçiyor bu haftalarda. Ama diyorum ki yine de ben, insan eğer birini özlüyorsa bunu o kişiye söyleyebilmeli, bu bile daha iyi bir hayatın başlangıcı olabilir. Ben bunu yapmak istiyorum, evet ama yapamıyorum işte.Kendime de bir çare bulsam iyi olacak galiba. Ders çalış dostum ya, ne uğraşıyorsun.

Hiç yorum yok: